Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Wist je dat, als alle bewoners van de aarde zouden consumeren zoals de inwoners van Australië, we 5 planeten nodig zouden hebben om in onze behoeften te voorzien? Dit cijfer wordt teruggebracht tot 4 planeten als we zouden consumeren zoals de inwoners van de Verenigde Staten, en tot 3 planeten als onze consumptie zou zijn zoals die van de Zwitsers. Deze alarmerende cijfers hebben geleid tot de behoefte aan indicatoren en strategieën voor duurzame consumptie, zodat we, vanuit nationaal en regionaal perspectief, een ecologische voetafdruk kunnen hebben die de biocapaciteit van de verschillende gebieden niet overschrijdt. Op deze manier zouden we bereiken dat de ecologische balansen op verschillende schaalniveaus positief of op zijn minst in evenwicht zijn.
Als je dieper in wilt gaan op deze concepten met betrekking tot duurzaamheid, vind je in dit Green Ecologist-artikel gedetailleerde informatie over de wat is biocapaciteit?, evenals meer voorbeelden van overconsumptie uit vele landen in de wereld.
Wat is biocapaciteit?
De biocapaciteit, of biologische capaciteit, is de term die wordt gebruikt om de beschikbaarheid van biologisch productieve oppervlakte binnen een bepaald gebied te definiëren. Voor de berekening ervan worden verschillende categorieën productieve gebieden gewaardeerd, zoals die welke bestemd zijn voor gewassen, weiden en bossen, evenals die gebieden met productieve mariene ecosystemen en gebieden die zijn aangetast door antropische activiteiten.
De manier om biocapaciteit uit te drukken kan zijn in absolute termen (ha) of per hoofd van de bevolking, dat wil zeggen, rekening houdend met de hectares per inwoner (ha / cap). Tegenwoordig zijn er steeds meer onderzoeken en duurzaamheidsanalyse die biocapaciteit gebruiken als de belangrijkste indicator voor de duurzaamheid van een studieregio. Hiervoor is het nodig vergelijk biocapaciteit met ecologische voetafdruk van genoemde regio, om te weten of deze is overschreden, waardoor een situatie van ecologisch tekort of fysieke onhoudbaarheid ontstaat.
In de volgende paragraaf gaan we dieper in op deze vergelijking tussen biocapaciteit en ecologische voetafdruk, met als doel beide concepten te leren onderscheiden en te relateren aan duurzaamheid.
Biocapaciteit en ecologische voetafdruk
We hebben de term biocapaciteit al gedefinieerd in de vorige sectie, laten we het nu hebben over de definitie van ecologische voetafdruk om beide concepten gemakkelijk te kunnen onderscheiden. Het gaat over een biofysische indicator van duurzaamheid waarin verschillende effecten van menselijke gemeenschappen op hun omgeving worden beschouwd. Deze indicator drukt enerzijds de totale productie-oppervlakte uit op ecologische wijze om te voorzien in de behoeften van de hulpbronnen die worden verbruikt door een gemiddelde inwoner van een bepaalde samenleving, evenals de oppervlakte die nodig is om het afval op te vangen dat na dat verbruik wordt gegenereerd , ongeacht de locatie van het oppervlak. Aan de andere kant is de ecologische voetafdruk in staat om het duurzaamheidsniveau van een menselijke gemeenschap in de tijd te volgen en te vergelijken met de duurzaamheid van sommige en andere populaties.
Dus, als we vergelijken ecologische voetafdruk en biocapaciteitswaarden (zowel in absolute waarden als per inwoner), zullen we het niveau van ecologisch tekort kunnen kennen dat kenmerkend is voor het bepaalde territorium dat wordt geanalyseerd, zowel op nationale, regionale als lokale schaal. Dus als de waarde van de ecologische voetafdruk groter is dan die van de biocapaciteit, presenteert het gebied een ecologisch tekort; terwijl als de biocapaciteit gelijk is aan of groter is dan de ecologische voetafdruk, het gebied een ecologisch overschot.
De vergelijking tussen beide indicatoren en het resulterende ecologische evenwicht stelt ons in staat om te begrijpen of een land of regio in meer of mindere mate zijn ecologische krediet verbruikt, dat wil zeggen de hernieuwbare hulpbronnen die het beschikbaar heeft. Dus als we deze berekeningen extrapoleren naar een internationaal duurzaamheidsperspectief, zou het uiteindelijke doel van alle landen zijn om een ecologische voetafdruk per inwoner te hebben die lager is dan de biocapaciteit per hoofd van de bevolking die op planetaire schaal beschikbaar is.
We raden u aan deze andere Green Ecologist-artikelen te raadplegen over de ecologische voetafdruk: eenvoudige definitie en hoe de ecologische voetafdruk te verkleinen.
Biocapaciteit: voorbeelden
In dit laatste gedeelte zullen we enkele zien voorbeelden van de waarde van biocapaciteit per hoofd van de bevolking (hectare / inwoners) van verschillende landen van de wereld, om op een illustratieve manier het verbruik te analyseren dat verschillende landen maken van hun beschikbare natuurlijke hulpbronnen binnen hun totale oppervlakte.
Het benadrukt het idee hoe deze biocapaciteitswaarden per hoofd van de bevolking direct zijn verminderd door de toename van de bevolking, waardoor steeds meer inwoners de bestaande natuurlijke hulpbronnen verdelen over een beperkt stuk land.
Aangezien de waarde van de wereldwijde biocapaciteit van de planeet ongeveer 1,8 hectare per hoofd van de bevolking is, laten we eens kijken naar enkele specifieke waarden van biocapaciteit (ha / inhab) van verschillende landen op de vijf continenten:
Biocapaciteit per land
- Canada 14.5
- Brazilië 9.9
- Verenigde Arabische Emiraten 9.8
- Qatar 8.0
- Rusland 6.9
- Verenigde Staten 4.7
- Saoedi-Arabië 4.3
- Japan 4.1
- Duitsland 3.2
- Mexico 1.7
- Spanje 1.7
- Italië 1.0
- China 0.8
- Afghanistan 0,7
- Filippijnen 0.7
- India 0.4
- Ethiopië 0.4
Als u meer artikelen wilt lezen die vergelijkbaar zijn met Biocapaciteit: wat het is en voorbeelden, raden we u aan om onze categorie Andere omgeving in te voeren.
Bibliografie- Regering van Spanje (2008). Analyse van de ecologische voetafdruk van Spanje. Ministerie van Milieu, Landelijke en Mariene Zaken: Duurzaamheid en Territorium. Pagina's: 17-25.
- Regering van Spanje (2010). Update van de ecologische en koolstofvoetafdrukindicatoren in Spanje in 2010: document III van synthese en conclusies. Ministerie van Milieu, Landelijke en Mariene Zaken. Pagina's: 23-27.
